Trwałe, pozytywne wrażenie na turystach odwiedzających Wietnam, a szczególnie na płci męskiej, robi widok pięknych kobiet ubranych w ao dai. Na pewno każdy z nich zapamiętał widok uczennic w tym stroju, wracających ze szkoły na rowerach po zabłoconych ścieżkach.
Ao dai to długa suknia i składa się z dwóch części odzieży. Dolną część stanowią luźne spodnie, które sięgają aż do kostek. Góra to obcisła tunika z długimi rękawami i wysokim kołnierzem. Kolor stroju jest powiązany z wiekiem osoby, która ją zakłada. Uczennice i niektóre studentki muszą na co dzień jako mundurek nosić strój narodowy ao dai w kolorze czystej bieli i przypinkę z danymi szkoły, do jakiej uczęszczają. Ao dai na szczęście występuje nie tylko w tym kolorze. Na ulicach Wietnamu można zauważyć wiele kolorów tego stroju. W luksusowych sklepach piękne ekspedientki witają klientów zazwyczaj ubrane w odcienie delikatnej purpurowej pasteli, czerni i różu, do stroju zawsze dobrane są także odpowiednie dodatki. Mają buty na średnim obcasie i schludnie upięte w kok włosy, jak również idealnie nałożony makijaż. Wybierając się do eleganckiej restauracji, przy stoliku obok będą siedzieć kobiety w starszym wieku, które preferują ao dai w ciemniejszych kolorach fioletu, zieleni i niebieskiego. Tu ozdobą do stroju będzie dużo złota, brokatu i mocny makijaż.
Wydaje się, że ao dai pasuje do każdego typu sylwetki – gruszki, jabłka czy elipsy – wszystkie możecie nosić ao dai! Dobór wysokiej jakości tkaniny jest bardzo istotny. Dobra tkanina otula ciało, a szerokie spodnie z wysokim stanem wydłużają nogi. Jeżeli jest wykonana z jedwabiu, to w ruchu tkanina będzie pięknie falować, dzięki czemu strój staje się bardzo zmysłowy.
Pierwotna wersja ao dai sięga 1744 roku, kiedy to Lord Vu Voung z dynastii Nguyen określił strój dla mężczyzn jak i kobiet na jego dworze. Miała to być suknia ze spodniami i guzikami z przodu. Taki model i krój obowiązywał aż do 1930 roku. Pierwotną wersję stroju zmodernizował wietnamski projektant i zarazem pisarz Cat Toung znany również z pseudonimu francuskiego Monsieur Le Mur. Dopasował on bardziej górę do sylwetki i przesunął guziki na szew boczny od ramienia po biodro. Mężczyźni nosili rzadziej ao dai, zazwyczaj tylko podczas oficjalnych uroczystości takie jak śluby czy pogrzeby.
Minęło jeszcze dwadzieścia lat do kolejnej modernizacji stroju. W 1950 roku dwóch krawców z południowego miasta Saigon, Tran Kim i Dung, zaczęli produkować suknie z raglanowym rękawem. Stworzyli szew po przekątnej biegnący od kołnierza do pach i do dziś taka wersja jest nadal uznawana i preferowana.
Popularność tego krawieckiego rozwiązania rozprzestrzeniła się również poza granice Wietnamu. W USA ao dai zyskało sławę częściowo dzięki przybyciu pana Tram Kima, znanego w Stanach pod pseudonimem Mr. Ao Dai.
Przeprowadził się do Kalifornii w 1982 roku i otworzył nowy zakład krawiecki w Garden Grove w Orange Country, a swój sklep w Sajgonie pozostawił pod opieką swojemu synowi. Istnieje nawet konkurs Miss Ao Dai corocznie organizowany w prestiżowym Long Beach i przyciąga uczestników i widzów z całego kraju!
Ao Dai stało się również inspiracją dla francuskich, światowych designerów mody, Christniana Lacroix i Claude'a Montana. Gorsety, długie rękawy i falujące spodnie można było podziwiać na wielu europejskich wybiegach.
W Warszawie również organizowane są wybory Miss, podczas których największą atrakcją programu nie jest pokaz strojów kąpielowych, tylko ao dai właśnie. Innym okazjami do podziwiania stroju są różnego rodzaju azjatyckie festiwale filmowe czy wystawy poświęcone kulturze Wietnamu. Ao Dai zakładany jest też na wesela i święta, najwięcej modeli można zobaczyć podczas nowego roku Tet.
Każdy ao dai jest szyty na zamówienie i idealnie dopasowany do sylwetki klienta. Sklepy specjalizujące się w sprzedaży tego stroju mają cały zespół krawców, szwaczek, projektantów i rysowników, wszystko po to aby końcowy produkt perfekcyjnie podkreślał figurę i urodę przyszłego właściciela.
Thuy, właścicielka jednego ze sklepów w Ho Chi Minh City, mówi: 'Aby stworzyć idealnie dopasowane ao dai, klienci zabierają ze sobą także bieliznę i buty, a nawet biżuterię'.
Na szczęście komfort jednak nie został zapomniany wśród pragnienia modnego wyglądu. Krój pozwala użytkownikowi na swobodę przemieszczania się, tkanina jest lekka i zwiewna. Syntetyczne tkaniny są preferowane przez te klientki, które noszą ao dai na co dzień. Wówczas materiał nie marszczy się i szybko schnie po praniu.
Dużo młodych wietnamskich projektantów stara się w swoich kolekcjach przedstawiać różne wariacje ao dai. Mandaryński kołnierz zazwyczaj pozostaje, ale długość sukni jest coraz krótsza, zanikają długie rękawy i zostają zastąpione bufkami, pojawia się czasem też dekolt. Kolory nie są już tak restrykcyjnie kontrolowane i dostęp do nowych materiałów pozwala na stworzenia olśniewających wyników.
Ciężko mi jest sobie wyobrazić bardziej elegancki i jednocześnie skromny, a zarazem bardzo seksowny, strój dla wietnamskich kobiet w każdym wieku. Na myśl przychodzi mi tylko ao dai.
Tekst: Lana Nguyen
