Tłem dla wystawy są nadzieje, jakie wzbudziła nagle przerwana Arabska Wiosna, której znaczenie nie jest jeszcze w pełni opisane, a konsekwencje - wciąż niejednoznaczne. Arabską Wiosnę symbolicznie rozpoczął dramatyczny indywidualny gest, czyli samospalenie Mahomeda Bouaziziego pod koniec 2010 roku w Tunisie. Ten dramatyczny akt przeniósł poczucie niesprawiedliwości ze sfery prywatnej w sferę publiczną, wzbudzając falę protestów na niespotykaną dotychczas skalę. Protestujący przejęli polityczną inicjatywę gromadząc się na placach i skwerach, maszerując w wielotysięcznych demonstracjach, które wkrótce wyszły poza świat arabski dając początek ruchom Occupy na całym świecie. Na wystawie zobaczymy zarówno prace artystów bardzo znanych, takich jak Mona Hatoum, Emily Jacir czy Walid Raad, z pierwszego pokolenia artystów z Bliskiego Wschodu, którzy zyskali uznanie na arenie międzynarodowej, jak średniego i młodego pokolenia m.in.: Doa Aly, Basim Magdy, Ali Cherii, Jumana Manna, Ruane Abou-Rahme i Basim Abbas.
Obecni są na niej również artyści z Chin, Korei, Singapuru, Ukrainy czy Polski, co podkreśla uniwersalność emancypacyjnych dążeń i postaw. Tarek Abou El-Fetouh traktuje wystawę jak rodzaj filozoficznego zadania, stara się odkryć uniwersalną naturę metamorfozy prywatnego w publiczne, której terenem jest ciało i która jest początkiem wszelkiej politycznej transformacji. 

„Aby mogła zaistnieć polityka, musi pojawić się ciało - pisze w swoim tekście kuratorskim Tarek Abou El Fetouh – by zaś mogły odbyć się działania emancypacyjne, musi pojawić się wspólne ciało – w liczbie mnogiej – i zająć przestrzeń. (…) Każdy uczestnik protestu oferuje własne ciało, które potem istnieje pomiędzy dwoma formami – formą jednostkową i grupową – w okolicznościach, które trudno jest określić”. 
 
Żeby zbliżyć się do tego kluczowego momentu przejścia pomiędzy ciałem indywidualnym i ciałem zbiorowym, El Fetouh odwołuje się do sufickiego terminu  „barzakh” dosłownie oznaczającego „przesmyk”, „cieśninę”, a w szczególności określającego niewidzialną linię, która oddziela dwa morza, oddzielając każde ze swoją własną gęstością, zasoleniem i temperaturą. Dla działającego na przełomie XII i XIII wieku teologa sufickiego Ibn ‘Arabiego termin ten oznacza „wszystko, co jednocześnie oddziela i łączy dwie rzeczy”. 

Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie 
ul. Emilii Plater 51