Termin chinoiserie (wym. szinuazeri), używany dzisiaj do określania fantazyjnych motywów inspirowanych dekoracjami obiektów dalekowschodnich, a także do nazywania zdobionych nimi wyrobów luksusowych produkowanych w Europie, w XVIII wieku nie był znany. Przedmiotom kojarzonym z kulturą materialną Chin nadawano wówczas miano „chińskie” oraz „w guście chińskim” bądź opisywano je za pomocą francuskich sformułowań takich jak Chinois czy á la chinoise.
W językach europejskich słowo chinoiserie pojawiło się w XIX wieku i stosowano je w odniesieniu zarówno do obiektów pochodzących z Chin, jak i do przedmiotów wyprodukowanych w Europie i utrzymanych „w guście chińskim”. Dzisiaj historycy sztuki precyzyjnie odróżniają dalekowschodnie obiekty pochodzące z importu od inspirowanych nimi wyrobów europejskich.
Moda na chinoiserie zapanowała też na dworze Stanisława Augusta i najpełniejszy kształt zyskała w Łazienkach Królewskich. Wnętrza Sali Bawialnej w Białym Domku zostały ozdobione chińskimi tapetami oraz malowidłem przedstawiającym sceny z życia Chińczyków. Gabinet Króla w Pałacu na Wyspie zdobiło znane dziś z przedwojennych zdjęć malowidło (czy też tapeta) przedstawiające widok Kantonu i panoramę Rzeki Perłowej. Inwentarze obydwu budowli wymieniają chińskie wazony, wyroby z kości słoniowej i obicia ścienne, które powiązać można z popularnymi na europejskim rynku towarami z importu bądź z powstałymi w europejskich ośrodkach chinoiseries. Do budynku dawnej Łaźni usytuowanego na wyspie, przed jego przebudową na pałac w 1788 roku, przylegały galerie i ganki przykryte chińskimi daszkami, nad kanałami otaczającymi Biały Domek znajdowały się chińskie galerie, a na skrzyżowaniu Promenady Królewskiej oraz Drogi Wilanowskiej (obecnie Aleja Chińska) wznosiła się okazała Brama Chińska, zwana też Mostem Chińskim, rozebrana ok. 1825 roku.
Wystawa towarzyszy otwarciu nowego Ogrodu Chińskiego oraz inauguracji III Festiwalu lampionów chińskich w Łazienkach Królewskich
Muzeum Łazienki Królewskie, ul. Agrykoli 1
Wstęp wolny
