František Vláčil - poeta filmu, którego wizjonerskie dzieło porównane jest do twórczości Tarkowskiego, Eisensteina, Bergman i Kurosawa, jest chyba najmniej znany sporów największych postaci czeskiego kina. Geniusz, starszy o dekadę od czołowych przedstawicieli Czeskiej Nowej Fali, nie jest kojarzony z tym znanym na całym świecie ruchem, chociaż był niewątpliwym prekursorstwem i wywierał ogromny wpływ na nowofalowcyh twórców

'Szklane Przestworza', wczesny w dorobku Vláčila krótki metraż (1958) został wyróżniony nagrodą na festiwalu w Wenecji. Jego największe dzieło Małgorzata, córka Łazarza zostało w 1998 roku wybrane najlepszym czeskim filmem wszech czasów.
Vláčil, który zanim został reżyserem, studiował estetykę i historię sztuki, traktował kino jako formę poezji wizualnej. Mówił, że zawsze dążył do czystego filmu, chciał, żeby kino działało jak muzyka i poezja. Posiadał zdolność wykorzystywania wszystkich narzędzi filmowych – narracji, dźwięków i obrazów, aby oddać, piękno, szaleństwo i smutek człowieczeństwa.
Posłuszeństwo, obrazoburstwo, konflikt wolność – ideologia, jednostka – władza, zderzenie kultur, ortodoksia, dogmatyzm – to najważniejsze tematy twórczości Vláčila. Jego wizjonerskie, mroczne, ale piękne filmy, pełne tajemnic, metaforycznych rozdźwięków, budziły podejrzenia władz komunistycznych, dlatego po 68' przez wiele lat nie mógł robić filmów.

Na retrospektywę złoży się siedem najważniejszych filmów reżysera, w tym 'Szklane obłok', 'Diabelska przepaść', 'Dolina pszczół'.


[ Opisy i szczegółowy program projekcji ]


KINO.LAB
ul. Jazdów 2

www.kinolab.art.pl