W ostatnich latach Agnès Varda tworzy niemal wyłącznie dokumenty i zadziwiające instalacje, balansujące na granicy kina dokumentalnego właśnie i stricte plastycznego konceptu. Pokazywane podczas festiwalu w Wenecji w 2008 roku „Plaże Agnès” wyrastają z jej fascynacji zapisywana rzeczywistości. Reżyserka opowiada o samej sobie, o swoim dzieciństwie, rodzinie, inspiracjach. Inscenizowane, oniryczne sceny przeplatają się z fragmentami dawnych projektów i współczesnych obrazów opisywanych przez nią miejsc, a pretekstem do snucia opowieści stają się dla niej - prawdziwie i wyimaginowane - obrazy odwiedzanych przez nią nadmorskich plaż. Komentując spoza kadru kolejne sceny Varda zabiera widzów w przedziwną podróż w głąb siebie: od czasu spędzonego w Belgii dzieciństwa po feministyczne odrodzenie i związek z reżyserem Jaques'em Demy'm, o którym nakręciła trzy wspomnieniowe obrazy. Artystka nieustannie dzieli swoje zainteresowania twórcze pomiędzy film i fotografię.
Cleo od 5 do 7
Cleo, młoda piosenkarka u szczytu życiowego powodzenia, nagle dowiaduje się że może być chora na raka. Wyniki badań mają być znane w ciągu dwóch godzin. Film ukazuje dwie godziny, w trakcie których Cleo dokonuje przewartościowania swojego dotychczasowego życia.
Jedna śpiewa, druga nie
Stylizowany na dokument film opowiada historię dwóch młodych kobiet: Pomme i Suzanne. Piosenkarka Pomme nawiązuje romans z Dariuszem i wyjeżdża z nim do Iranu, jednak rozczarowana postawą mężczyzny wkrótce wraca do Francji i stara się kontynuować karierę artystyczną. Z kolei ciężarna Suzanne po samobójstwie męża zostaje sama z dwójką dzieci. Po tym, jak spotyka Pomme decyduje się na aborcję.
Film portretując obie kobiety i ich środowisko, nakreśla także atmosferę ruchu feministycznego we Francji późnych lat 60. i 70.
Bez dachu i praw
Film obrazuje ostatnie dni bezdomnej młodej dziewczyny, która w samotnej wędrówce bezdrożami Francji widziała istotę swojego buntu przeciw normom społecznym i ekspresję swojej wolności i niezależności. Scenariusz filmu prawie w całości został oparty na faktach, a pierwowzorem bohaterki była bezdomna Setine, pochodząca z Algierii. W roli głównej wystąpiła wschodząca wówczas gwiazda młodego francuskiego pokolenia – Sandrine Bonnaire.
Zbieracze i zbieraczka
Tematem tego głośnego dokumentu jest wielowiekowa tradycja zbierania resztek plonów pozostałych na polu po żniwach. Dawniej pokłośnicami bywały wiejskie kobiety, w filmie Vardy zbieranie resztek jest sposobem na życie dla wielu grup społecznych: bezdomnych, młodzieży, filantropów i artystów.
Europejska Akademia Filmowa przyznała filmowi otrzymał tytuł najlepszego europejskiego dokumentu w 2000 roku.
Plaże Agnès
'Kiedy patrzysz w głąb ludzi, widzisz krajobrazy, gdy spojrzysz w głąb mnie, ujrzysz plaże' - mówi obecnie już 80-letnia, lecz wciąż aktywna artystycznie weteranka Nowej Fali, Agnès Varda.
W swojej filmowej autobiografii zabiera widzów w podróż poprzez kolejne wewnętrzne pejzaże - plaże symbolizujące jej dzieciństwo w Belgii, małżeństwo z Jacques’em Demym, feministyczne lata walki, podróże, emocje towarzyszące powstaniu kolejnych filmów, prezentują świetną formę reżyserską. Zawsze posiadała niezwykłą zdolność płynnego przekraczania gatunków i stylistyk, pokazywania uczuć bez popadania w czułostkowość, kreowania sztucznej rzeczywistości bez osuwania się w pretensjonalną teatralność.
W tym filmowym pamiętniku reżyserka zaklina przeszłość, pokazuje zdjęcia rodzinne, fragmenty filmów, inscenizuje kluczowe w jej życiu wydarzenia, a wszystko opatruje autoironicznym komentarzem. Patrzy wstecz na swoje życie i zdaje się, że wciąż powtarza: 'je ne regrette rien', bo najważniejsze jest to, że 'żyję i pamiętam'.
[ Szczegółowy repertuar projekcji ]
KINO.LAB
CSW Zamek Ujazdowski
ul. Jazdów 2
www.kinolab.art.pl
