Taktyki Barbary Hammer to retrospektywa filmowa pionierki kina queerowego i jednej z najważniejszych reżyserek współczesnego kina niezależnego z USA. Artystka między 10 a 18 października odwiedzi Kraków, Warszawę i Łódź, by przedstawić swoje prace i porozmawiać o nich z publicznością Muzeum Sztuki Współczesnej MOCAK, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski i Muzeum Sztuki.

Barbara Hammer uważana jest za pionierkię kina queerowego, a także ważną postać kina niezależnego. Urodzona i wychowana w Hollywood, kolebce kina komercyjnego, jest jednocześnie jedną z najbardziej niepokornych i bezkompromisowych artystek, które od początku swojej kariery rozwijają język kina eksperymentalnego. Od końca lat sześćdziesiątych do dziś jej filmy pokazywane są na festiwalach filmowych (m.in. dwie nagrody Teddy Awards na Berlinale), a kolaże i rysunki wraz z filmami złożyły się na retrospektywne wystawy w Centrum Pompidou, MOMie w Nowym Jorku czy Tate Modern w Londynie. Hammer była stypendystką Fundacji Guggenheima i od lat uczy filmu w Europie i USA.

Wczesne kino Barbary Hammer skupia się wokół tematów tabu takich jak menstruacja, kobiecy orgazm czy lesbijskie relacje seksualne. Dyketactics, film Barbary Hammer z 1974 roku, został uznany za pierwszy film pokazujący lesbijski stosunek seksualny. Dzieło tym samym wpisało się do historii kina obok przełomowych filmów Jacka Smitha i Andiego Warhola, ale także tak odległych ideowo Głębokiego Gardła Gerarda Damiano (1972) i Chłopców z piasku z 1971, pierwszego reprezentanta gejowskiego porno – filmów, które zapoczątkowały nowy sposób pokazywania seksu na wielkim ekranie. Kolejne filmy (Multiple Orgasm, Whomen I love, Sync Touch czy Doll house) eksplorujące w odważny sposób – często poprzez autoprezentację – kobiecą seksualność wpisały jednocześnie twórczość reżyserki w ruch radykalnego feminizmu lat siedemdziesiątych w Stanach. Już na początku swojej twórczości reżyserka poświęcała wiele uwagi także walorom formalnych i eksperymentom z nośnikiem 16 mm. Z kolei filmom dokumentalnym, ukazującym historie ludzi marginalizowanych przez opinię społeczną, nadała charakter esejów o wielopoziomowych konstrukcjach, które mają angażować fizycznie i psychicznie widzów oraz inspirować ich do wprowadzania społecznych zmian w swoim środowisku. Filmy Hammer wielokrotnie powodowały kontrowersje wśród publiczności krytykującej zbyt odważne przedstawienie ludzkiej fizyczności, starości czy intymnych zbliżeń. Tematyka jej krótkich metraży zapewniła reżyserce status gwiazdy i postaci kultowej w środowiskach LGBT, a autorskie eksperymenty formalne na stałe wpisały filmy Hammer do historii filmu niezależnego.

Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski
Kino.Lab
ul. Jazdów 2