Czym jest Việt Võ Đạo?
Việt – oznacza Wietnam, Võ – sztukę walki, Đạo – drogę. Jest to sztuka walki z 5000-letnią tradycją, przede wszystkim technika samoobrony i walki wręcz. Historię jej rozwoju można podzielić na siedem etapów:
Etap I – tworzenie technik (2879 r. – 111 r. p. n.e.) – w tym okresie rozwijają się sztuki wojenne, a armii wietnamskiej zależy głównie na ich skuteczności.
Etap II – tworzenie teorii (111 r. p.n.e. – 906 r. n.e.) – zagrożenie, jakim były najazdy chińskie, skłoniło Wietnamczyków do intensywniejszej pracy nad technikami wojennymi, które połączyli z elementami sztuk walki. W tym okresie opracowano pięć teorii dotyczących sztuki walki:
- Teoria wyższości technik kontaktowych,
- Teoria giętkości i sprawności,
- Teoria zaskoczenia,
- Teoria iluzji,
- Metoda unikania bez oporu.
Etap III – okres rozwoju (906 r. – 1009 r. n.e.) – elementy sztuk walki na stałe przeniknęły do wietnamskiej sztuki wojennej, która w tym czasie systematycznie się rozwijała.
Etap IV – okres doskonalenia technik (1010 r. – 1527 r. n.e.) – okres najintensywniejszego rozwoju wietnamskich sztuk walki, cieszących się wówczas ogromną popularnością. W tym czasie powstała pierwsza w Wietnamie akademia militarna GIẢNG VÕ ĐƯỜNG założona przez dynastię Ly, a także pojawiły się pisma na temat sztuki wojennej. Najważniejszym dziełem z tego okresu dotyczącym sztuk walki jest Linh Nam Vo Kinh O wietnamskiej sztuce walki.
Etap V – okres podziału (1527 r. – 1802 r.) – między wiekiem XVI a początkiem XIX wieku Wietnamem targały wewnętrzne konflikty, również pomiędzy różnymi szkołami sztuk walki, które ze sobą rywalizowały. Jednocześnie dzięki wymianie doświadczeń z chińskimi mistrzami walk, powstały nowe techniki i style. Najbardziej znanymi były wówczas:
Thien Lam – charakterystyczny ze względu na technikę uderzeń głową;
Duong Long – styl inspirowany ruchami zwierząt, uwzględniający ruchy obrotowe i kładący nacisk na ćwiczenia siłowe;
Nga Mi – styl rozwijający techniki oddechowe oraz koncentrację;
Bach Hac – Biały Żuraw; styl łagodny choć dynamiczny, inspirowany ruchami żurawia;
Vo Dang – elementem tego stylu są charakterystyczne uderzenia palcami.
Etap VI – okres dekadencji (1802 r. – 1945 r.) – okupacja francuska wiązała się z zakazem praktykowania sztuk walki, jednak już od 1938 roku można mówić o stopniowym odrodzeniu wietnamskich sztuk walki.
Etap VII – okres odrodzenia (od 1938 r.) – rozwój i popularyzacja Viet Vo Dao stały się celem jej praktykantów. W 1972 roku powstał międzynarodowy związek VVD – International Viet Vo Dao.
Filozofia Viet Vo Dao w znacznym stopniu opiera się na założeniach trzech najbardziej wpływowych filozofii Wschodu – buddyzmu, taoizmu i konfucjanizmu. Bardzo ważne jest w VVD moralne wychowanie człowieka. Do głównych zasad filozoficznych VVD należą:
Nieustanny rozwój ciała i ducha,
Równowaga między człowiekiem a naturą,
Harmonia z całym światem.
Założeniom filozoficznym towarzyszy bogata symbolika, także inspirowana tradycją Wschodu. Bambus oznacza stałość i bezinteresowność, koło – wszechświat i doskonałość, kwadrat – ziemię i regularność. Nie bez znaczenia są również kolory, symbolizujące kierunki i żywioły.
Jedna z szerzej opisanych technik VVD, Quyen, wyraża wartości cenione w myśli filozoficznej towarzyszącej wietnamskiej sztuce walki. Jej celem jest odnalezienie równowagi między ciałem a umysłem oraz poznanie własnego wnętrza i emocji. Powitanie i credo VVD brzmi: „Stalowa ręka na łagodnym sercu”.
Đàm Vân Anh