Mniejszość litewska w Warszawie jest nieliczna i trudno byłoby pochwalić się dużymi wpływami na rzeczywistość Warszawy, ale przez ostatnich sto lat bardzo burzliwych stosunków, w tym mieście pracowało i tworzyło wielu wybitnych Litwinów lub Polaków pochodzenia litewskiego. Dlaczego Polaków pochodzenia litewskiego? Bo sama Litwa nie jest monojęzycznym krajem i można mówić o sobie, że się jest „Litwinem” na co dzień mówiąc po polsku, rosyjsku lub francusku. Historia Litwy zna wiele takich przypadków np. Oskaras Milasius (Oskar Miłosz), który przed Drugą Wojną Światową był Ambasadorem Litwy we Francji i swoje książki pisał po francusku. Wielojęzyczność to jeden z warunków przetrwania i rozwoju małego państwa.

Pierwsza organizacja mniejszości litewskiej w Warszawie była założona przez studentów litewskich pod koniec XIX wieku. Faktem jest, że prezesem tego pierwszego towarzystwa był student Wydziału Medycyny Carskiego Uniwersytetu w Warszawie – Vincas Kudirka, autor tekstu hymnu narodowego Litwy i założyciel pierwszej litewskojęzycznej gazety „Varpas”.

Hymn:

Tautiška Giesme Lietuva, tėvyne mūsų, Tu didvyrių žeme, Iš praeities Tavo sūnūs Te stiprybę semia. Tegul Tavo vaikai eina Vien takais dorybės, Tegul dirba Tavo naudai Ir žmonių gėrybei. Tegul saulė Lietuvos Tamsumus prašalina, Ir šviesa ir tiesa Mūs žingsnius telydi. Tegul meilė Lietuvos Dega mūsų širdyse, Vardan tos Lietuvos Vienybė težydi.

Pieśń narodowa Litwo, ojczyzno nasza, ty jesteś ziemią bohaterów. Z przeszłości twoi synowie niech czerpią siły Niech twoi synowie idą tylko drogami prawości. Niech pracują dla twojego dobra i dla dobra wszystkich ludzi. Niech słońce litewskie rozproszy mroki, a światło i prawda Niech nas wiodą. Niech miłość Litwy płonie w naszych sercach. W imię Litwy niech rośnie jedność.